«Εμείς είμαστε εδώ σήμερα γιατί από την πρώτη στιγμή που έγινε το μοιραίο ζητάμε συγνώμη από τα παιδιά μας που δεν αποτρέψαμε καιρό αυτό το έγκλημα. Αυτό όμως δε θα ξαναγίνει και θα τιμωρηθούν αυστηρά για να μην ξανά κλάψουν άλλες μάνες, ευχαριστώ».
Ο πόνος αβάσταχτος, ξεσπούν σε λυγμούς.
Γονείς που έχασαν τα αγγελούδια τους, φίλοι εκείνων που χάθηκαν ζητούν δικαίωση για το «πάμε και όπου βγει» που στοίχισε την ζωή στους 57 ανθρώπους τους.
«Θέλουμε να υπενθυμίσουμε σε όσους θέλουν να ξεχάσουν το έγκλημα των Τεμπών. Ότι θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε και μέχρι να τιμωρηθούν όσοι φταίνε και όσο ψηλά κι αν βρίσκονται αυτή. Θα το πάμε μέχρι τέλους», δήλωσε ο Αντώνης Ψαρόπουλος, πατέρας της Μάρθης Ψαροπούλου.
Ανείπωτο πόνος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Με ένα λευκό τριαντάφυλλο, σιωπηλοί, με τα μάτια τους να ουρλιάζουν από τον πόνο συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών βρέθηκαν στον προαύλιο χώρο του Αριστοτελείου.
Μπροστά στο μνημείο με τα 13 σιδερένια δοκάρια, 13 οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του πανεπιστημίου που χάθηκαν στο σιδηροδρομική τραγωδία.
«Κάθε στιγμή είναι απίστευτα δύσκολη για εμάς. Όλα αυτά έγιναν γιατί δυστυχώς υπάρχει αυτή η μεγάλη διαφορά του κράτους», δήλωσε η μητέρα της Ελισάβετ.
«Θεωρώ ότι είναι πολύ άδικο το ότι δύο χρόνια μετά πρέπει ακόμα να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα και για κάποιους ακόμα δεν είναι αρκετό ότι όλοι αυτοί οι δολοφονήθηκαν και δεν ήταν ούτε ατύχημα, ούτε τίποτα», είπε φίλη θύματος.
«Δολοφονήθηκε κι αυτή μαζί με τους άλλους 56 ανθρώπους μας. Αυτά τα ηχητικά είναι το 112 που έπρεπε από την πρώτη βδομάδα να μπούνε στη δικογραφία και μπήκαν 15 μήνες μετά και μάλιστα συνοδεύονταν από απομαγνητοφώνηση που ήταν εντελώς αποπροσανατολιστική διότι έλεγε φωνές για βοήθεια», είπε η Ελένη Βασσάρα, μητέρα της Αγάπης Τσακλίδου που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα.
Και οι Θεσσαλονικείς ξεχύθηκαν στον δρόμο. «Δεν έχω οξυγόνο», ούρλιαξαν με μια φωνή. Χιλιάδες νέοι, γονείς, οικογένειες κατέκλυσαν την πόλη. Η πορεία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων στη Θεσσαλονίκη.
