Νερό, φερτά υλικά, γεωργικός εξοπλισμός που σκουριάζει βυθισμένος. Κόποι μίας ζωή, περιουσίες, όνειρα. Όλα θαμμένα κάτω από το νερό.
Στην Κάρλα δεν έπεσε μόνο το νερό της βροχής εκεί κατέληξαν τα νερά από όλη τη Θεσσαλία. Κι όμως κάποτε εδώ ήταν η γη τους, η δουλειά τους, ο βιοπορισμός τους.
Πέντε μήνες μετά την κακοκαιρία «Ντάνιελ» η λίμνη δεν μπορεί να απορροφήσει το νερό. Τα χωράφια δεν μπορούν να καλλιεργηθούν, ίσως να χρειαστούν δύο χρόνια.
Οι αποζημιώσεις δεν έφτασαν και το μέλλον είναι αβέβαιο. Δεν υπάρχουν τα χρήματα αλλά ούτε και ψυχικό σθένος, δύναμη, κουράγιο.
Ο Δημήτρης Γαλάνης έφυγε από το χωριό, σπούδασε αλλά αποφάσισε να επιστρέψει στην Αμυγδαλή να ασχοληθεί με τη γη της οικογένειάς του, να εξελίξει τις καλλιέργειες, να δώσει ζωή στον τόπο που αγαπάει. Εκείνο το πρωί της 4ης Σεπτεμβρίου όμως όλα επέστρεψαν στο μηδέν.
Ο Χρήστος προσπαθεί να προσεγγίσει την κτηνοτροφική του μονάδα. Μέχρι εκεί που φτάνει το αγροτικό. Το νερό υπερβαίνει το ύψος της ρόδας και το αυτοκίνητο σταματά. Πέρασαν 6 μήνες. Η στάθμη του νερού στην Κάρλα δεν κατεβαίνει.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που όπως λένε δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψουν τη γη τους, σπούδασαν και επέστρεψαν στο χωριό για να εξελίξουν τις καλλιέργειες επέστρεψαν από αγάπη.
Πονάει μέχρι και η εικόνα. Δεν είναι μόνο μία οικονομική καταστροφή αλλά και μια υγειονομική βόμβα βρώμικα νερά που λιμνάζουν και σμήνη από κουνούπια.
Η γη εγκαταλείπεται και τα χωριά στη Θεσσαλία ερημώνουν το ένα μετά το άλλο μέχρι η επόμενη κακοκαιρία να διώξει και τους τελευταίους κατοίκους.
