Ότι είμαστε κατά 1% πιο κοντοί το βράδυ απ’ ό,τι το πρωί δηλαδή, χάνοντας κάπου 1,5-2 πόντους μέσα στη μέρα!
Η επιστήμη το ξέρει πια καλά, αν και συνεχίζει να ψάχνει τους λόγους. Όχι ότι δεν έχουμε επαρκείς απαντήσεις, είναι απλώς ότι καμιά τους δεν συγκεντρώνει την καθολική συναίνεση της επιστημονικής κοινότητας.
Όταν σηκωνόμαστε λοιπόν το πρωί από το κρεβάτι είμαστε ψηλότεροι από τη στιγμή που θα επιστρέψουμε ξανά σε αυτό τη νύχτα. Ο λόγος είναι όλη αυτή η πίεση που δέχονται οι σπόνδυλοι και οι αρθρώσεις μας κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Το περπάτημα, το τρέξιμο και οι άλλες φυσικές δραστηριότητες της καθημερινότητας επιφέρουν πολύ μικρές μεν, αλλά διακριτές συμπιέσεις στους χόνδρους της σπονδυλικής στήλης, επηρεάζοντας τελικά το συνολικό μας ύψος.
Πλέον ξέρουμε πως και η βαρύτητα επιδρά εδώ, συμπιέζοντας κι αυτή τους χόνδρους των αρθρώσεων της σπονδυλικής αλλά και άλλων σημείων του σώματός μας, όπως τα γόνατα. Την ίδια ώρα, η βαρύτητα «ισοπεδώνει» και τους μεσοσπονδύλιους δίσκους.
Η μόνη «θεραπεία» από όλη αυτή την καταπόνηση, το ξάπλωμα. Η οριζόντια στάση της χαλάρωσης αποφορτίζει την πίεση από τη σπονδυλική στήλη και το σώμα μας ξαναπαίρνει το κανονικό του παράστημα. Γι’ αυτό και το πρωί είμαστε ψηλότεροι.
Το αντίθετο συμβαίνει στους αστροναύτες: όσοι παραμένουν για καιρό εκεί πάνω επιστρέφουν στη Γη μερικούς πόντους ψηλότεροι, ακόμα και 7,6 εκατοστά μας λέει η NASA(!), εξαιτίας της απουσίας βαρυτικών δυνάμεων στη σπονδυλική τους στήλη. Με τον καιρό πάντως τα σώματά τους επιστρέφουν στο κανονικό τους ύψος, καθώς η γήινη ατμόσφαιρα αποκτά ξανά τον πρώτο λόγο.
