Δουλεύει ως αργά
Και ξαφνικά ο Κωστάκης, που χτύπαγε κάρτα, σου πλασάρεται για δουλευταράς. «Θ’ αργήσω πάλι σήμερα, έχω πολλή δουλειά» γράφει στο μήνυμα κι εσύ στεναχωριέσαι που σου κουράζεται τόσο. Τον παίρνεις τηλέφωνο να τον ενθαρρύνεις, να του πεις πως τον περιμένεις να φάτε παρέα αλλά δεν του τα λες ποτέ, γιατί δεν το σηκώνει το ρημάδι. Χτυπάει υπερωρίες, είναι χαμένος. Αλλά μισό, μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Κάποιοι δουλεύουν στ’ αλήθεια και το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να τους υποψιάζονται. Εκεί θ’ ακούσεις το ένστικτό σου. Σηκώνει το τηλέφωνο ο άνθρωπος; είναι ρεαλιστικά αυτά που λέει; ε μην το παρεξηγήσεις.
Δεν πάτε στο κρεβάτι μαζί
«Εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα, δε νυστάζω, εσύ πήγαινε για ύπνο» θα σου πει μια Δευτέρα, μια Τρίτη, μια Τετάρτη. Παλιά δεν το ‘λεγε. Σε ξύπναγε από τον καναπέ για να πάτε στο κρεβάτι παρέα, δεν ήθελε να κοιμηθεί χωρίς εσένα στο πλάι του. Αλλά ξαφνικά, αϋπνίες. Το σαλόνι, το καλύτερό του μέρος, αρκεί εσύ να είσαι στο δωμάτιο. Τον ρωτάς τι έχει, τίποτα σου λέει και το εννοεί. Σηκώνεσαι να πιεις ένα ποτήρι νερό κι αυτός ακόμα εκεί, με το κινητό, 2 ώρες. Πλησιάζεις και η οθόνη σβήνει.
Το κινητό, ο βραδινός του φίλος
Σ’ αυτό πρέπει να γίνει μία αναφορά παραπάνω. Όλοι λίγο πολύ ασχολούμαστε με το κινητάκι μας το βράδυ. Το κοιτάμε πριν κοιμηθούμε, πατάμε τα λάικς μας, μιλάμε με τους φίλους μας. Όταν όλα αυτά γίνονται με μυστικοπάθεια, όταν ξαφνικά το κινητό αρχίζει ν’ αναβοσβήνει ενώ είναι στο αθόρυβο, όταν δεν το βγάζει από την τσέπη του να μην το ματιάσεις, όταν η οθόνη του είναι σχεδόν πάντα ανάποδα, να μη φαίνεται, όταν ο νους του είναι εκεί κι όχι σε σένα, όταν παραμένει «ενεργός» μέχρι πολύ αργά ενώ δε μιλάει μαζί σου ή με κάποιον που αν τον ρωτήσεις θα σου πει (και θα ‘ναι αλήθεια), κάνε του την ερώτηση που θες. «Συμβαίνει κάτι;».
