Στα 23 του μόλις χρόνια έπρεπε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του: να σωθεί ο ίδιος ή να σώσει χιλιάδες ανθρώπους που ζούσαν στην πόλη του;
Επέλεξε το δεύτερο. Μία στιγμή τρέλας; Φιλοσοφία ζωής; Κανείς δεν έμαθε τι ήταν τελικά αυτό που τον έκανε να θυσιαστεί για να ζήσουν οι άλλοι.
Ο μεγάλος μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης έλεγε: Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί. Οι ήρωες ζουν ανάμεσά μας, είναι αυτοί που βάζουν τους άλλους πάνω από τον εαυτό τους και τη ζωή τους κάτω από του άλλου. Ανίδεοι στο θάνατο, ανεκπαίδευτοι στον κίνδυνο. Παλεύουν για να σώσουν ανθρώπους ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι χάσουν την ίδια τους τη ζωή.
Νακοζάρι, αυτό ήταν το όνομα μίας πόλης στο Μεξικό, που αναπτύχθηκε κυρίως λόγω των ορυχείων χαλκού που βρέθηκαν στην περιοχή. Ο χαλκός ήταν ένα από τα πιο πολυζήτητα προϊόντα στην αγορά, αφού χρησιμοποιούνταν για μηχανές, τηλέφωνα, τηλέγραφους και κάθε είδους καλώδιο.
Οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν εκεί μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα εργάζονταν στην πλειονότητά τους καθημερινά και για πολλές ώρες στα ορυχεία.
Ένας από αυτούς ήταν και ο 23χρονος Χεσούς Γκαρσία. Ήταν οδηγός του τρένου που μετέφερε τα υλικά απ’ τα ορυχεία της πόλης Νακοζάρι στα ορυχεία γειτονικής πόλης.
Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Υπήρχε μία μεγάλη ανηφόρα που έπρεπε να ανέβει το τρένο απ’ τα ορυχεία, όμως ο Γκαρσία είχε αποδεχτεί «μαέστρος» σε αυτό.
Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που το τρένο κινδύνεψε να συγκρουστεί είτε με ζώα που περνούσαν πάνω από τις ράγες είτε εξαιτίας βλάβης των φρένων και εκείνος είχε καταφέρει να αποφύγει τα χειρότερα. Είχε μάθει πως να αποφεύγει τον κίνδυνο έστω και την τελευταία στιγμή.
Μία μέρα του Οκτωβρίου του 1907, τα φρένα ξαφνικά δεν λειτουργούσαν. Ο Γκαρσία δεν πανικοβλήθηκε. Κατάφερε να σταματήσει το τρένο μόλις τέσσερα μέτρα πριν τελειώσουν οι ράγες. Το κακό είχε αποφευχθεί αυτή τη φορά. Η ψυχραιμία που έδειχνε σε δύσκολες συνθήκες ήταν συγκλονιστική.
Ένα μήνα μετά ο νεαρός Γκαρσία επισκέφθηκε την μνηστή του. Αργότερα, επέστρεψε στο σπίτι του και το πρωί ετοιμάστηκε να πάει στη δουλειά όπως έκανε κάθε μέρα. Μέχρι το μεσημέρι, όλα ήταν όπως πάντα.
Ο Γκαρσία είχε κάνει δύο διαδρομές από και προς τα ορυχεία και γύρω στις 12, έκανε διάλειμμα και πήγε για φαγητό στο σπίτι της μητέρας του. Κάτι όμως την απασχολούσε εκείνη τη μέρα. Είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα όση ώρα έτρωγε με τον γιο της για αυτό και του επαναλάμβανε να προσέχει πολύ εκείνη την ημέρα. Δυστυχώς το προαίσθημά της βγήκε αληθινό. Ήταν η τελευταία μέρα που θα έβλεπε ζωντανό το παιδί της.
Τα βαγόνια με το δυναμίτη
Το μεσημέρι, ο Γκαρσία επέστρεψε στη δουλειά. Το τρένο μετέφερε στα πρώτα ανοιχτά βαγόνια 70 κουτιά με δυναμίτη. Σύμφωνα με τον κανονισμό, απαγορευόταν να μπουν εύφλεκτα υλικά στα πρώτα βαγόνια κοντά στη μηχανή. Οι φορτωτές παράβλεψαν τον κανονισμό εκείνη την ημέρα και το κακό δεν άργησε να γίνει. Σπίθες από τη μηχανή του τρένου έπεσαν μέσα στο ανοιχτό βαγόνι με τον δυναμίτη και ξέσπασε φωτιά. Οι εργάτες μάταια προσπαθούσαν να την σβήσουν. Οι φλόγες επεκτάθηκαν σε όλο το βαγόνι.
Αν το τρένο δεν απομακρυνόταν από τα ορυχεία, στα οποία βρίσκονταν και άλλα αποθέματα δυναμίτη, η έκρηξη θα ήταν τόσο μεγάλη που πιθανόν να κατέστρεφε ολόκληρη την πόλη και να τους σκότωνε όλους.
Ο Γκαρσία έπρεπε να οδηγήσει το τρένο μακριά από το ορυχείο και να πηδήξει, για να σωθεί και ο ίδιος, όταν θα το είχε απομακρύνει αρκετά από την πόλη.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι λόγω της μεγάλης ανηφόρας που έπρεπε να διανύσει, αν ο Γκαρσία δεν ήταν εκεί για να ρίχνει κάρβουνα στη μηχανή, το τρένο δεν θα είχε δύναμη να την ανέβει.
Ο νεαρός μηχανοδηγός τρένου επέλεξε να μείνει πάνω στο τρένο και να σώσει χιλιάδες ζωές, εκτός της δικής του αλλά και κάποιων λίγων ακόμη. Η έκρηξη σκότωσε ακαριαία τον ίδιο και άλλους 12 που βρίσκονταν κοντά στο σημείο.
Ο Γκαρσία πρόλαβε να απομακρύνει το τρένο περίπου 6 χιλιόμετρα έξω από την πόλη και να σώσει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Για τους Μεξικανούς είναι εθνικός ήρωας και από το 1944, η 7η Νοεμβρίου είναι η μέρα των «Εργαζομένων Σιδηροδρόμου». Ο ηρωισμός του ενέπνευσε βιβλία, τραγούδια ακόμα και την ταινία «Ο Ήρωας του Νακοζάρι» του 1935. Η πόλη πήρε το όνομά του «Νακοζάρι ντε Γκαρσία» όπως και πολλοί δρόμοι.
Δύο χρόνια μετά το ατύχημα, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου προς τιμήν του. Δυστυχώς η μνηστή του δεν ζούσε για να το δει. Η καρδιά της δεν άντεξε την απώλεια του αγαπημένου της και έφυγε από τη ζωή σε λιγότερο από ένα χρόνο αφότου σκοτώθηκε εκείνος.
