Μεταξύ μας οι άντρες το λέμε συνεχώς. Ρώτα μία οποιαδήποτε γυναίκα για το ποιο είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό ενός άντρα και θα σου απαντήσουν τα δύο παρακάτω: να είναι τσιγκούνης και να είναι μαμάκιας. Και όχι πάντα με την ίδια σειρά. Ναι, η πικρή αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό εκεί έξω ρωτάει τη μάνα του για τα πάντα. Ακόμη και αν πρέπει να προτιμήσει το ρύζι από τις πατάτες σε γαρνιτούρα. Και είναι τόσο ξενέρωτο που τρομάζουμε να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε πόσο άθλιοι δείχνουμε. Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ;
Φαίνεται πως για να μπορέσεις να επεξηγήσεις το φαινόμενο και να μπορέσεις να δικαιολογήσεις την ξενέρα που τρώνε οι γυναίκες και ανθρωπολογικά, πρέπει να ταξιδέψεις πολύ πίσω στο χρόνο. «Ας δούμε μία κοινωνία πολύ διαφορετική από την δική μας. Το φαινόμενο της ιεροτελεστίας για το πότε κάποιος θεωρούταν άντρας, διαφέρει πολύ από το σημερινό μοτίβο. Για να ονομαστείς άντρας από την φυλή ή την αρχαία ή την οποιαδήποτε πριμιτιβική κοινωνία ζούσες, έπρεπε να κάνεις τρία πράγματα: να μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου, να μπορείς να κυνηγήσεις για να προσφέρεις στην οικογένεια σου και να λαμβάνεις μέρος σε πολέμους όποτε απειλούταν η πόλη/κράτος σου» λέει η ψυχίατρος Βενετία Χρήστου-ΜάκΙνταϊρ.
Μπορεί όμως μία νοοτροπία που βασίζεται πάνω σε πολέμους και κυνήγι να επεξηγεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο στους άντρες. «Δείτε το και αλλιώς. Ένας άντρας αν δεν ήξερε να κάνει όλα τα παραπάνω ήταν αυτομάτως απόκληρος από τους τριγύρω του. Δεν είχε θέση ανάμεσα τους. Η ασφάλεια αυτή και η επιβεβαίωση, ήταν κάτι που κοίταζε η γυναίκα της εποχής. Δεν ξέρω αν αυτό ταξίδεψε μαζί με τα γονίδια μέχρι σήμερα -πολλοί ανθρωπολόγοι θα πουν ναι- ξέρω όμως ότι δεν υπάρχει πλέον η βίαιη κοπή του ομφάλιου λώρου. Οι άντρες εποχής από την ενηλικίωση και μετά δεν είχαν καμία σχέση με την μητέρα τους. Ένας λόγος που σήμερα βλέπουμε τους άντρες να προσκολλούνται στις μανάδες τους, είναι εξαιτίας πολλών συμπλεγμάτων που αρνούνται να αντιμετωπίσουν. Η σημερινή κοινωνία στήθηκε κατά τέτοιον τρόπο που ακόμη και ένας άντρας, να μην χρειάζεται να κοπιάζει ο ίδιος για να τα αποκτήσει. Το ακόμη χειρότερο; Πολλές φορές ζητάει από τα οικεία του πρόσωπα να αποφασίσουν γι’ αυτόν, γιατί δεν έχει καλεστεί ποτέ πραγματικά να το κάνει» επισημαίνει.
Οπότε ποια είναι η επόμενη μέρα; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί με τέτοιον τρόπο από τις γυναίκες, ώστε να μην φεύγουν τρέχοντας κάθε φορά που γνωρίζουν ένα μαμάκια;
«Δυστυχώς δεν μπορεί. Μπορεί όμως να γίνει κάτι άλλο. Μπορούν οι γυναίκες να προτιμούν άντρες που έχουν εμπειρίες. Όταν λέμε εμπειρίες εννοούμε να έχουν φύγει από την ασφάλεια της οικογενειακής αγκαλιάς. Να έχουν ζήσει/σπουδάσει στο εξωτερικό, να έχουν μείνει μόνοι τους, να έχουν τα δικά τους χρήματα και την δική τους καριέρα. Να είναι άνθρωποι γήινοι που να ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν μόνοι τις δυσκολίες. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά μεν απλά, αλλά που οι σύγχρονες γυναίκες βρίσκουν κουραστικά. Και κακώς τα βρίσκουν. Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους άντρες και στους μαμάκηδες, είναι ότι οι πρώτοι έχουν μάθει να αντέχουν. Και θα δείξουν την ίδια πυγμή αύριο για την σχέση τους και την οικογένειά τους».
