Αυτό που έχει επικρατήσει είναι όταν μιλάμε για κερκίδα και οπαδούς το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας να είναι τα επεισόδια και η μέχρι θανάτου έχθρα. Ο χουλιγκανισμός ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω από όμορφα πράγματα που γίνονται στις κερκίδες.
Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που δυστυχώς έρχονται να επιβεβαιώσουν τον παραπάνω κανόνα. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις είναι και ο θρυλικός «Εθνικάρας» ή… κατά κόσμον Γιάννης Ματζουράνης ο οποίος επί πολλές δεκαετίες τώρα «οργώνει» τα ελληνικά (και όχι μόνο) γήπεδα με μοναδικό του όπλο την αγάπη του για τον Εθνικό, την εθνική ομάδα αλλά κυρίως για το ποδόσφαιρο και τους ανθρώπους του.
Μέσα στη ζοφερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η τρανταχτή φωνή του «Εθνικάρα» έρχεται να θυμίσει σε όλους, τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε την μπάλα. Γιατί, όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί, το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας.
Όταν κόλλησε το «μικρόβιο» του γηπέδου και του Εθνικού
Ο Γιάννης Ματζουράνης γεννήθηκε το 1934 στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας του τον έφερε στην Αθήνα. Τότε γνώρισε δυο ανθρώπους. Τον θείο του, τον Γιώργο, και έναν οικογενειακό φίλο, τον κ. Χρήστο, που ήταν φανατικοί οπαδοί του Εθνικού Πειραιώς.
Αυτοί πήραν τον μικρό από το χέρι και τον πήγαν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ένα αγώνα του Εθνικού. Αυτό ήταν. Το μικρόβιο «κόλλησε»! Ο μικρός ερωτεύτηκε την μπάλα, την κερκίδα, το ποδόσφαιρο, το κλίμα στο γήπεδο. Όλα. Δεν ήταν ένας τυφλός έρωτας, ήταν ένα αγνό πάθος.
Τις Κυριακές πήγαινε στην εκκλησία και μόλις η λειτουργία τελείωνε ξεκινούσε για το ποδηλατοδρόμιο (αργότερα εκεί χτίστηκε το Καραϊσκάκη) και παρακολουθούσε την ομάδα του.
Δεν είχε μίσος για τον αντίπαλο, μόνο αγάπη για την ομάδα του την οποία όταν μεγάλωσε σχεδόν την… «παντρεύτηκε»! Όπου εμφανιζόταν η κυανόλευκη φανέλα του Εθνικού, ο Γιάννης Ματζουράνης ήταν εκεί. Εντός έδρας. Εκτός έδρας. Στην πρώτη κατηγορία ή σε μικρότερες. Με ήλιο, με κρύο, με βροχή και με χιόνια. Τίποτα δεν ήταν αρκετό να τον κρατήσει μακριά από την αγάπη του.
Από το 1956 μέχρι και το Νοέμβριο του 2014, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε χάσει μόλις 12 αγώνες της αγαπημένης του ομάδας. Για την ακρίβεια είχε χάσει 1 + 11 αγώνες. Ο πρώτος ήταν το 1973 την ημέρα του γάμου του. Οι υπόλοιποι 11 ήταν επειδή ήταν άρρωστος!
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Γιάννη Ματζουράνη, αυτό που του έδωσε και το ποδοσφαιρικό παρατσούκλι του, το «Εθνικάρας», είναι η δυνατή και χαρακτηριστική κραυγή του. Πως του κόλλησε; Σύμφωνα με τον ίδιο ήταν σε ένα αγώνα εκτός έδρας με τα Τρίκαλα όπου ο Εθνικός παίζει σπουδαία μπάλα και επικρατεί με 1-3. Τότε ήταν που μέσα στον ενθουσιασμό του φώναξε για πρώτη φορά το «α, ρε Εθνικάρα», με αυτό το μεσαίο «α» να είναι μακρόσυρτο με μια φωνή που έκανε τα τσιμέντα να «τρίζουν» και τους πάντες (ποδοσφαιριστές και φιλάθλους) να γυρνάνε προς το μέρος του και να χειροκροτούν χαμογελώντας.
Η περιπέτεια της υγείας του και το κύμα συμπαράστασης
Πάντα καλοντυμένος και κύριος «οργώνει» τις κερκίδες και με τη στεντόρεια φωνή του, στέκεται στο πλευρό του Εθνικού! Υπερηφανεύεται για τις τουλάχιστον 80 γραβάτες που έχει και τις οποίες πάντα φοράει στο γήπεδο.
Για 41 ολόκληρα χρόνια εργάστηκε ως κλητήρας στον Ευαγγελισμό. Ακόμα και εκεί, όμως, όλοι ήθελαν να μιλάνε με τον «Εθνικάρα» για μπάλα. Εκεί γνώρισε και τον πατέρα του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ήταν καρδιολόγος-παθολόγος. Μιλούσαν συνέχεια για το ποδόσφαιρο, και όπως ο ίδιος ο Γιάννης Ματζουράνης έχει πει, πολλές φορές ο γιατρός του έδινε τον μικρό Αντώνη για τον πηγαίνει στο γήπεδο να παρακολουθεί τον Ολυμπιακό!
Μπορεί οι ερυθρόλευκοι να μην ήταν η ομάδα του «Εθνικάρα» αλλά για χατίρι του μικρού πήγαινε. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε πρόβλημα με τους οπαδούς των άλλων ομάδων. «Όλοι με αγαπάνε γιατί κύριος έμπαινα και κύριος έβγαινα από τα γήπεδα. Ποτέ δεν πείραξα, ποτέ δεν έβρισα κανέναν», λέει με περηφάνια ο ίδιος.
Ακόμα και σήμερα θυμάται ένα ταξίδι που έκανε στην κατάμεστη Τούμπα για να δει ένα αγώνα του Εθνικού με τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα του Πειραιά κέρδισε με 0-1 και ο Ματζουράνης φώναξε το κλασσικό «α, ρε Εθνικάρα». Οι ΠΑΟΚτζηδες τον γιούχαραν και εκείνος αντί να αντιδράσει, τους χαμογέλασε και τους έστειλε φιλιά. Ακολούθησαν γέλια και χειροκροτήματα.
Το 2011 ο «Εθνικάρας» έζησε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, που τον κράτησε μακριά από τα γήπεδα. Για λίγο μόνο. Ο Γιάννης Ματζουράνης περπατούσε στο δρόμο, ένας φίλαθλος πήγε να τον χαιρετίσει, ο ίδιος προσπάθησε να τον πλησιάσει, δεν πρόσεξε και έπεσε σε μια λακούβα. Χτύπησε στο κεφάλι και στο μάτι με αποτέλεσμα να χάσει ένα μεγάλο μέρος της όρασής του.
Τότε ήταν που το ποδόσφαιρο του «επέστρεψε» ένα μικρό μέρος της αγάπης του. Άνθρωποι του ποδοσφαίρου και κυρίως η ομάδα του, ο Εθνικός, κινητοποιήθηκαν, ώστε, να συγκεντρωθεί το απαραίτητο ποσό για να φύγει για την Αγγλία προκειμένου να υποβληθεί σε εγχείρηση.
Όταν η ηλικία δεν αποτελεί εμπόδιο
Από τότε ο Γιάννης Ματζουράνης, που πλέον έχει ξεπεράσει τα 80 έτη, αραίωσε τις εμφανίσεις του στα γήπεδα. Όποτε μπορεί, ωστόσο, δεν χάνει την ευκαιρία. Όπως στο πρόσφατο παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδος για το Nations League με την Ουγγαρία στο Ολυμπιακό στάδιο, όπου η ιαχή «α, ρε Εθνικάρα» ήχησε και πάλι, πέρασε στους τηλεοπτικούς δέκτες μέσω των μικροφώνων και έκανε τους πάντες να χαμογελάσουν!
Το «Εθνικάρα», άλλωστε, ταιριάζει και με τον Εθνικό και με την Εθνική Ελλάδος της οποίας ο Ματζουράνης επίσης δηλώνει, πιστός οπαδός.
Ο Γιάννης Ματζουράνης είναι ένας ακούραστος εραστής του ποδοσφαίρου. Έχει ταξιδέψει στα περισσότερα γήπεδα της Ελλάδας. Έχει βρεθεί με την Εθνική ομάδα στη Βοστώνη, στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη και στη Λισαβόνα.
Έχει φίλους (και μόνο φίλους) σε όλες τις ομάδες. Έχει τιμηθεί τουλάχιστον 70 φορές από διάφορους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο αγαπάει ακόμα όταν τον πληγώνει. Όπως τότε με τη δολοφονία του οπαδού του Εθνικού, Κώστα Κατσούλη. «Τον έφαγαν τον Κώστα μας» είχε πει, ενώ πάντα τονίζει πως οι χούλιγκαν ήρθαν στο ποδόσφαιρο από τότε που αυτό έγινε επαγγελματικό.
Ο «Εθνικάρας», ωστόσο, δεν αφήνει τίποτα να χαλάσει την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Ίσως αυτό είχε διακρίνει και ο Νίκος Καρβέλας που, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, είχε γράψει ένα τραγούδι για τον Γιάννη Ματζουράνη. Όπως λέει ο ίδιος, μάλιστα, του είχαν δώσει και 50.000 δραχμές για να βγάλει τη γνωστή του ιαχή ώστε να ηχογραφηθεί και να ενσωματωθεί στο τραγούδι.
Την ημέρα που ηχογραφούσαν το τραγούδι ο Μαντζουράνης ήταν βραχνιασμένος και ζήτησε λίγη ζάχαρη για να… ξεβραχνιάσει και να τα δώσει όλα. Όπως και έγινε. Αυτός είναι ο θρυλικός Γιάννης Ματζουράνης και όπως λέει και το τραγούδι «α, ρε Εθνικάρα, μακάρι να είχαμε όλοι την δική σου τρελάρα»!
