Τις προηγούμενες ημέρες δόθηκε στη δημοσιότητα η νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που καθορίζει το καθεστώς κυκλοφορίας των ιστορικών οχημάτων (αυτοκινήτων ηλικίας άνω των 30 ετών) στη χώρα μας. Διαβάζοντάς την, ο κόσμος του ιστορικού αυτοκινήτου έμεινε αποσβολωμένος, καθώς αυτή η νέα απόφαση, όχι μόνο είναι κατά πολύ χειρότερη από αυτήν που είχε εκδοθεί τον Οκτώβριο του 2017, αλλά ουσιαστικά ακινητοποιεί μέχρι νεωτέρας, τη συντριπτική πλειοψηφία των παλαιών αυτοκινήτων που διαθέτει η χώρα μας.
Η ουσιαστική ακινητοποίηση έχει να κάνει με τις εξής παραγράφους:
«Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Μεταφορών, συστήνεται επιτροπή αποτελούμενη από εκπροσώπους των Διεθνών Ομοσπονδιών (Δ.Ο.Α. Δ.Ο.Π.Α. και Δ.Ο.Μ.) στην Ελλάδα, του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, της Ενιαίας Ομοσπονδίας Βιοτεχνών Επισκευαστών Αυτοκινήτων Μηχανημάτων και Μοτοσυκλετών (Ε.Ο.Β.Ε.Α.Μ.Μ.).
Η επιτροπή έχει ως έργο την επανεξέταση, μέσα σε 10 μήνες από τη συγκρότηση της, το χαρακτηρισμό ως «ιστορικού ενδιαφέροντος» των οχημάτων με έτος πρώτης ταξινόμησης (κυκλοφορίας) από το 1970 και μετέπειτα και τη διατύπωση σχετικής εισήγησης.
Επίσης, με βάση την ΚΥΑ, έως την επανεξέταση του χαρακτηρισμού τους ως ιστορικού ενδιαφέροντος από την επιτροπή, δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία τους. Στην περίπτωση θετικής εισήγησης ισχύει ο χαρακτηρισμός του οχήματος, ενώ σε περίπτωση αρνητικής εισήγησης ο χαρακτηρισμός «ακυρώνεται».
Ο χαρακτηρισμός συνεχίζει να ισχύει για τα οχήματα πρώτης ταξινόμησης (κυκλοφορίας) έως και το 1969. Μετά το πέρας του έργου της επιτροπής θα καθοριστεί διαδικασία για τη χορήγηση και τη διάθεση κρατικών πινακίδων ιστορικού ενδιαφέροντος, που θα κατασκευάζονται με μέριμνα του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών».
Αυτές οι τέσσερις παράγραφοι αποτελούν και την ουσιαστική «ταφόπλακα» των όποιων εκδηλώσεων (και είναι πολλές) γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο με τα παλαιά αυτοκίνητα, που όχι μόνο αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά, αλλά δημιουργούν αξιόλογο τζίρο, από τον οποίο ζουν οικογένειες και γεμίζει ο κρατικός κορβανάς μέσω ΦΠΑ και φόρων.
Ο λόγος είναι το ότι, τα μετά το 1969 αυτοκίνητα, προκειμένου να χαρακτηριστούν ιστορικά και να πάρουν πινακίδες κυκλοφορίας από το Υπουργείο, θα πρέπει να εξεταστούν από Επιτροπή. Και όπως είναι φυσικό, στην Ελλάδα που η ΙΧ αυτοκίνηση ουσιαστικά ξεκίνησε την δεκαετία του ’60, τα περισσότερα ιστορικά οχήματα είναι κατασκευής μεταγενέστερης του 1969.
Επιπλέον, μόνο το να συσταθεί αυτή η επιτροπή, θα πάρει –τουλάχιστον- μέχρι το καλοκαίρι και όταν θα αρχίσει το έργο της (αν καταφέρουν τα ετερόκλητα μέλη που την απαρτίζουν να συνεννοηθούν), υποτίθεται ότι μέσα σε 10 μήνες θα εξετάσει την ιστορικότητα σχεδόν 15.000 αυτοκινήτων που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την χώρα.
Αν κάτι τέτοιο γίνει εφικτό στην Ελλάδα από επιτροπή, τότε θα πρόκειται περί 8ου θαύματος, αλλά και να δεχτούμε πως είναι δυνατόν, θα φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2020 για να αρχίσουν και πάλι οι εκδηλώσεις ιστορικών αυτοκινήτων. Για να μην θυμηθούμε πως η λαϊκή θυμοσοφία θέλει την δικάμπουρη καμήλα να είναι ένα άλογο σχεδιασμένο από επιτροπή…
Η εν λόγω κατάσταση ξεπερνά τα όρια της αντοχής όσων έχουν έστω «μυρωδιά» για το πως διαχειρίζονται τα ευρωπαϊκά κράτη τα παλαιά οχήματα, που διατηρούνται με πολύ κόπο και κόστος και αποτελούν αναγνωρισμένο τμήμα πολιτιστικής και τεχνολογικής κληρονομιάς. Κάτι τέτοιο θα διαβάσουν οι Εγγλέζοι και θα μας πετούν ληγμένα ζαρζαβατικά κάθε φορά που θα ζητάμε τα Ελγίνεια για να τα φυλάξουμε και αναδείξουμε στον τόπο μας.
Από την άλλη, οι κύριοι υπεύθυνοι αυτού του τραγέλαφου, οι Ομοσπονδίες που ερίζοντας για το ποια θα έχει το «πάνω χέρι» και ποια τις περισσότερες ιστορικές πινακίδες, ξύπνησαν το «τέρας» των αρμόδιων φορέων για να φτάσουμε στις δυο καταστροφικές για τα ιστορικά αυτοκίνητα ΚΥΑ, σφυρίζουν αδιάφορα ψελλίζοντας ότι «εμείς τα είπαμε, αλλά δεν μας άκουσαν…» και τα τοιαύτα.
Θύματα όλων των παραπάνω, οι κάτοχοι των αυτοκινήτων αυτών, που τα διατήρησαν, τα αναστήλωσαν και τα συντηρούν με πολύ κόπο και πολλά χρήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανήκουν στην κατηγορία των πλουσίων και συνεπώς … «καλά να πάθουν». Αντίθετα, οι περισσότεροι είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που αφιερώσουν ατέλειωτες ώρες προσωπικής εργασίας και δαπανούν χρήματα από το υστέρημά τους, για μια δραστηριότητα που όχι μόνο ωφελεί σαν πολιτιστικό γεγονός, αλλά αποδίδει και οικονομικά οφέλη σε επιτηδευματίες και στο κράτος. Όλα αυτά –όπως είναι φυσικό- με την νέα ΚΥΑ θα ανασταλούν ακόμα περισσότερο, ή μάλλον θα μηδενιστούν και ο χώρος θα περιέλθει σε μαρασμό.
Εκτός αυτού, όπως μας λένε έμπειροι γνώστες των ιστορικών οχημάτων, η στην πράξη ακινησία των συλλεκτικών οχημάτων, θα δρομολογήσεις ακόμα περισσότερες πωλήσεις στο εξωτερικό, πρακτική που έχει ξεκινήσει από τότε που εκδόθηκε η πρώτη ΚΥΑ, αλλά με συγκρατημένους ρυθμούς, αφού τα παλαιά οχήματα μπορούσαν να κινούνται τουλάχιστον στις οργανωμένες εκδηλώσεις.
Game over λοιπόν για τα ιστορικά οχήματα στην χώρα μας, τουλάχιστον έως ότου η επιτροπή παράξει έργο και ειλικρινά δεν βλέπουμε ούτε ένα λόγο για τον οποίο οι Ομοσπονδίες που προκάλεσαν και οι Υπουργοί που συνυπέγραψαν, πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με τους εαυτούς των.
Νίκος Τσάδαρης
