Ήταν στη δεκαετία του 1950 όταν ο πρόεδρος της αμερικανικής Zenith Electronics, Eugene McDonald, έβαλε στους μηχανικούς του μια πρόκληση.
Κανείς δεν αγαπά τις διαφημίσεις μεταξύ των προγραμμάτων, τους είπε, κι έτσι ήθελε κάτι που να μπορείς εύκολα να κόψεις τη φωνή της τηλεόρασης κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων, γιατί όχι και να μπορείς να αλλάξεις κανάλι και να απαλλαγείς ολοκληρωτικά από την ώρα των διαφημιστικών!
Έτσι θα γεννιόταν το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης, από έναν άνθρωπο που βαριόταν να παρακολουθεί διαφημίσεις, γιατί του χαλούσαν, όπως είπε, τη διάθεση! Η επιθυμία του McDonald πυροδότησε μια πραγματική επανάσταση, αλλάζοντας τον ίδιο τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος τηλεόραση. Πλέον δεν ήσουν παθητικός δέκτης, αλλά αποκτούσες ενεργό ρόλο στα προγράμματα. Αν κάτι δεν σου άρεσε, το ζάπινγκ ήταν πλέον στα δάχτυλά σου.
Η συσκευή της Zenith που τα άλλαξε όλα ονομαζόταν Flashmatic, σχεδιάστηκε από τον μηχανικό Eugene Polley και κυκλοφόρησε το 1955. Υπήρχαν μέχρι τότε χειριστήρια με τη βοήθεια των οποίων μπορούσες να αλλάξεις κανάλι, ήταν όμως όλα τους ενσύρματα. Και κανένα δεν είχε τη λειτουργία που ζητούσε ο πρόεδρος, το γνωστό μας σήμερα mute.
Το ασύρματο Flashmatic δούλευε με φωτοτεχνολογία, μεγάλη δουλειά εκείνα τα χρόνια, και ήταν όσο πιο φουτουριστικό έπαιρνε, χαρακτηριστικό δείγμα της τεχνολογικής αισθητικής της περιόδου. Ο φωτοευαίσθητος δέκτης της τηλεόρασης επηρεαζόταν όμως και από άλλες πηγές φωτός και κυρίως τον ήλιο, κι έτσι δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να αλλάζει μόνη της κανάλι ή να ανοιγοκλείνει με τα παιχνιδίσματα του φωτός που έμπαινε από το παράθυρο!
Το Flashmatic ανέβαζε την τιμή της τηλεόρασης κατά 100 ολόκληρα δολάρια, σε μια εποχή δηλαδή που με 600 δολάρια αγόραζες κοτζάμ αυτοκίνητο! Η επόμενη γενιά του Flashmatic, διά χειρός του φυσικού Robert Adler πια, βασιζόταν σε υπέρηχους. Το είπανε Space Command, είχε μεγαλύτερη ακρίβεια και καθιέρωσε μια ολόκληρη αγορά.
