Στις 28 Οκτωβρίου 1940, με το άγγελμα της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου, βγήκαν στους δρόμους, όχι μόνο από ενθουσιασμό, αλλά και για να χαιρετίσουν τα αεροπλάνα που γέμισαν τον ουρανό, και τα οποία πίστευαν ότι ήταν ελληνικά που κατευθύνονταν στο μέτωπο για να κατατροπώσουν τους Ιταλούς.
Αλλά τα αεροπλάνα ήταν ιταλικά, τα οποία είχαν βαφτεί με ελληνικά διακριτικά για να παραπλανήσουν τον πληθυσμό.
Συγκεκριμένα, επρόκειτο για τα βομβαρδιστικά τύπου FIAT BR.20 CICOGNIA, της 116ης ομάδας των “Πελαργών” του 277ου σμήνους της ιταλικής αεροπορίας.
Υπό την καθοδήγηση του σμηνάρχου Κάρλο Ρίνα, τα ιταλικά αεροπλάνα σκόρπισαν τον θάνατο πλήττοντας την Πάτρα από ύψος 200 μέτρων, σε μια απροσδόκητη επίθεση που ξεκίνησε στις 9.45 το πρωί και τελείωσε το μεσημέρι.
Οι περισσότερες βόμβες έπεσαν στην Τριών Ναυάρχων, καθώς οι Ιταλοί πιλότοι φέρονται να θεώρησαν τα δέντρα για ελληνικό στράτευμα!
Βόμβες έπεσαν επίσης και στις οδούς Γούναρη, Αγίου Ανδρέου, Ρήγα Φεραίου, καθώς και στον Άγιο Διονύσιο, τη συνοικία στην οποία διέμεναν και οι Ιταλοί της Πάτρας.
Τα θύματα του ανηλεούς βομβαρδισμού, άμαχοι πολίτες, ανήλθαν στα 193, εκ των οποίων 125 ήταν άνδρες, 43 γυναίκες και 25 παιδιά.
Η πόλη πρέπει να τιμά τη μνήμη των νεκρών της
Ωστόσο, παραβλέποντας το συγκεκριμένο μείζον ιστορικό γεγονός, εξακολουθούμε να προσεγγίζουμε ως τοπική κοινωνία την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τον ίδιο, πανομοιότυπο, τρόπο που αυτή τιμάται και στην υπόλοιπη χώρα.
Μήπως, όμως, επειδή ακριβώς η Πάτρα είχε το θλιβερό προνόμιο να πληρώσει πρώτη το αιματηρό τίμημα του πολέμου, ταυτόχρονα με την έναρξη του, θα έπρεπε να είχε προσδώσει ένα διαφορετικό τόνο στις σχετικές τιμητικές εκδηλώσεις;
Μήπως κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, το πρώτιστο μέλημα μας θα έπρεπε να είναι η διοργάνωση εκδηλώσεων μνήμης για τους νεκρούς μας, ώστε να διασφαλίσουμε ως πόλη κι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορικής μας συνείδησης και μνήμης;
Όποιος περνά μπροστά από την Αγγλικανική Εκκλησία, με μια προσεκτική ματιά αντικρίζει μια μαρμάρινη πλάκα που έχει τοποθετηθεί στον περίβολο της για να θυμίζει στον περαστικό ότι εκεί έπεσαν οι πρώτες βόμβες ενός άνανδρου βομβαρδισμού που πλήγωσε την Πάτρα. Η παρουσία της συνιστά υστερόγραφο του ιστορικού παρελθόντος μας, που είτε δεν γνωρίζουμε είτε έχουμε ξεχάσει.
Ως εκ τούτου, άξια λόγου είναι μια επισήμανση για τον αείμνηστο αγωνιστή της Αριστεράς Πέτρο Κομματά, ο οποίος είχε κάνει σκοπό της ζωής του, μέσα από το σύλλογο «Πέτρινα Χρόνια», τη διατήρηση της μνήμης μας, ώστε να μην παραδινόμαστε αμαχητί στη λήθη. Να θυμόμαστε, δηλαδή, ως πόλη κι ως εθνική συλλογικότητα αυτά που μας ενώνουν, παραβλέποντας και αφήνοντας πίσω μας όλα όσα μάς έχουν διχάσει.
(από εφημερίδα 7 Μέρες Ενημέρωση)
